Geçmişin ağırlığı omuzlarında çöktü, ancak duygularını görmezden gelmek imkansızdı. Yıllar boyunca önlenen duygu, tanıdık bir gülümseme ve sıcak notlarla yeniden canlandırıldı. Ancak herhangi bir zamanda, geçmişin gölgeleri sinsi bir şekilde kaydı, neyin gerçek ve aldatıcı bir tepki olanı ayırt etmeyi zorlaştırdı. Bazı gözlere güvenmek ve içindeki kırık parçaları birleştirmek yeterli miydi? Korkunun eski seslerini bastırmak için sevgiyle barış elde edilebilir mi? Geceleri, odadaki sessizlik bile geçmişin yankılarından kaçmadı. Kalbim geleceğe dönüşmek istedi, ama zihnim bana sürekli eski yaraları hatırlattı. Kaçmak mümkün miydi yoksa yeni bir başlangıç mıydı?
